Het gaat nu heel hard achteruit ineens. Kon ik een paar weken geleden nog vrij makkelijk zonder ondersteuning lopen, nu gaat dat praktisch niet meer. Er is iets fysieks aan het veranderen in mijn hoofd waardoor ik me steeds erg wiebelig voel bij het lopen. Soms gaat lopen ineens wel goed maar als ik ook maar even twijfel of geen focus heb dan ontstaat er kortsluiting in mijn hoofd en gaan mijn benen een eigen leven lijden. Als ik op dat moment geen houvast heb val ik dus om. Dat is nu 3 of 4 keer gebeurt de laatste weken. Vandaag is het ook gebeurd. Ik heb geen controle wanneer die omschakeling is dus is permanente loopondersteuning meer noodzaak geworden. Ik ben nu psychisch een wrak aan het worden. Eigenlijk moet ik snel handelen maar ik denk steeds: Ik wacht nog een paar dagen, misschien verbetert het nog. Maar ik vrees dat ik het onder ogen moet zien: Ik moet waarschijnlijk een rollator. Maarja wat betekent dit voor de rest van mijn leven? Kan ik hier nog wel blijven wonen met zoveel ‘besmette’ plekken in huis waar ik ben gevallen? Dit is echt heel moeilijk. Ik duw nu de hele dag een stoel voor me uit om toch te kunnen bewegen in huis. Maar ik zal toch ook weer een keer naar buiten moeten. De psychische acceptatie is er nog niet om door te pakken voor de lange termijn. Wat een gedoe! Geen leuk begin van het nieuwe jaar.