Tijdje terug ben ik naar mijn jaarlijkse afspraak met de revalidatiearts geweest. Ze heeft gekeken naar mijn linkerhand en vingers die dus een beetje triggerfinger-achtig bewegen. Zij dacht dus niet aan een echte triggerfinger maar dat simpelweg de buig en strekpezen erg geïrriteerd zijn door de dystonie en spanning in de hand. Bij een echte triggerfinger is er te weinig ruimte voor de pezen. Dat is bij mij dus niet. Het leek als ik mijn middelvinger inspalk dat dan de andere vingers rustig blijven. Dat is helaas niet zo althans dat lijkt in het begin zo. De kracht van de dystonie verplaatst zich gewoon naar de andere vingers. De arts en ik hebben bedacht om de drie vingers tegelijk in te spalken tot en met het onderste kootje zodat de vingers in ieder geval geen vuist kunnen vormen maar dat ik nog wel iets zou kunnen vastpakken. Dus ik ben opnieuw naar het ziekenhuis gegaan naar de handtherapeut en die heeft voor mij een nieuwe spalk gemaakt die dan ook meteen mij pols fixeert. Het lijkt vooralsnog wel te werken maar ik moet vreselijk wennen. Ik draag het ook niet altijd. Soms ben je het gewoon zat, dat grote ding tegen je arm aan. Verder gaat het wel redelijk. Vorige week zei mijn logopedist dat hij het spreken bij mij ook weer veel beter vond gaan in tegenstelling tot de laatste maanden. Dat vond ik zelf eigenlijk ook wel. Het spreken wisselt bij mij nog het meest denk ik.
