Zucht…ik ben weer gevallen met de fiets. Dit maal was een voetganger de oorzaak. Die stak over maar lette niet op en bleef onverwachts vlak voor me stilstaan. Ik remde wel op tijd maar voordat het signaal vanuit mijn hersenen bij mijn been aankwam om het op de grond te zetten lag ik al op mijn zij. Knie weer open en gezwollen dijbeen doordat mijn fiets er bovenop viel. We zijn nu 5 dagen verder en de zwelling is inmiddels allang weg. De wond geneest ook heel snel. Veel sneller dan vorige keren. Ik heb de wond nog wel verbonden ter bescherming maar eigenlijk hoeft dat niet meer. Ik denk nu heel hard na over de aanschaf van een driewiel fiets. Maar dat valt nog niet mee. Zoveel soorten en maten. Ook heb ik geen trapondersteuning nodig, dan ben ik bang dat ik straks veel te hard ga en dat lijkt me ook niet veilig. Er zit daarnaast echt wel genoeg kracht in mijn benen.
Ik merk dat lopen zeer wisselend gaat. Op slechte dagen wordt het steeds extremer. Waar het eerst nog pas na 10 minuten lopen de eerste tekenen van verval te zien waren is nu soms al meteen zichtbaar en kan ik helemaal niet meer ‘normaal’ lopen. Spreken gaat gek genoeg wel steeds beter. Ik denk dat de vele jaren logopedie nu eindelijk weer zijn vruchten afwerpt. In het begin was dat al even het geval, toen zakte het even in, nu komt de stijgende lijn weer. Maar misschien heeft het te maken met de stijgende buitentemperatuur. Dat heeft vaak ook een positieve werking op mij. Qua medicatie blijft het onveranderd. Nog steeds 4mg Candesartan tegen de hoofdpijn, en 10mg Selegiline voor beter bewegen. Daarnaast slik ik ook extra vitamine D en gebruik ik sporadisch Glycopyrronium drank tegen overmatig speekselaanmaak.