Fysiek gezien zit ik in betere periode. Ik merk dat vooral bij het fietsen. Veel minder onzeker, meer snelheid. Ik heb afgelopen maand wel een zware klap te verduren gehad. Mijn vader is op 68 jarige leeftijd één dag na kerst plotseling overleden. Mijn vader was mijn grote steun en toeverlaat als het ging om bezoekjes aan de neuroloog in het ziekenhuis. Vanaf het eerste uur is hij erbij geweest. Ik moet dat nu missen, Ik moet hèm missen. Dat valt mij zeer zwaar. Verschrikkelijk.
Mijn vader was wel ziek. Hij wist nog maar enkele weken dat hij leukemie had. Hij heeft waarschijnlijk langer ermee rondgelopen. Tweede kerstdag kreeg hij een hersenbloeding. In het ziekenhuis bleek dat hij ook een zware longontsteking had en dat één long al helemaal weggevreten was door de leukemie. Op zijn sterfdag zat ik nog in een onzekere periode en ongeveer op de tijd van zijn overlijden ben ik hard van de fiets gevallen op mijn knie. Die is nu nog steeds niet volledig genezen. Na die val ben ik thuis zo boos en verdrietig geworden om die knie. Ik wist niet waarom, ik word anders nooit boos om zoiets. Kort daarna kreeg ik een telefoontje met het nieuws over mijn vader. Later hoorde ik nog dat mijn vader in zijn laatste dagen nog het meeste last had van een ontstoken knie. Toen ik dat hoorde gingen de rillingen wel even door m’n lichaam. Alsof ik het voelde aankomen, letterlijk en figuurlijk
Fysiek mag het ietsje beter gaan maar mentaal gaat het nu minder. Ik ben wel snel weer aan het werk gegaan want je moet toch wat te doen hebben. Ik heb in februari weer een afspraak staan bij de neuroloog. Mijn moeder gaat dan mee. Maarja dat is toch anders.